De vakbond en zijn geld

Via http://de-bron.org/content/de-vakbond-en-zijn-geld

Er is terecht veel te doen geweest over de manier waarop het ACV zich uit de Arco-affaire probeert te wringen. Luc Van Biesen van VLD interpelleerde daar minister Steven Van Ackere over in de Kamer (31/1/13). Tot groot ongenoegen van deze laatste overigens, die beweerde dat hij met die hele zaak niets te maken had. Ook Jean-Marie Dedecker stelde pertinente vragen waar geen antwoord op kwam. Daarbij leek er een verband te bestaan tussen de ACW-graai in de staatskas en de staking van Ford Genk. Wat was namelijk het geval?

Een goed deel van onze publieke opinie rolde over de hardnekkige stakers heen. Zij moesten zich maar neerleggen bij de meerderheid van een referendum, heette het. Maar hoe kwam die meerderheid tot stand? De 4000 arbeiders en bedienden van Ford Genk (de 'moederfabriek') zagen al een gunstig sociaal akkoord opdoemen - voor zover banenverlies gunstig kan zijn. Die dikke vierduizend wilden daarom afzien van harde acties en tijdelijk weer aan het werk te gaan, want dat vergrootte hun spaarpotje. Maar bij de toeleveraars, een dikke tweeduizend, was zo'n genereus akkoord toen nog lang niet in zicht. De stakingsbereidheid was daar veel groter.

Maar wat deden de vakbonden? Zij organiseerden een referendum waarbij ze beide groepen - die wettelijk niet samen horen - toch samen lieten stemmen, vanuit de redenering dat een staking bij de toeleveraars, ook Ford zelf zou lamleggen. Uiteraard wogen de stemmen vanuit Ford zwaarder dan die van de toeleveraars, en dus besloot men tot werkhervatting. In feite was dat een unfaire truc waarbij de vakbonden zichzelf het uitbetalen van het stakersgeld bespaarden.

Was dat omdat de ACV-kas leeg was? We weten het niet.